ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Ο Friedrich Schweitzer είναι ομότιμος Καθηγητής Θρησκειοπαιδαγωγικής και Πρακτικής Θεολογίας στην Προτεσταντική Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου του Tübingen (Γερμανίας). Έχει σπουδάσει και εργαστεί στη Γερμανία, την Ελβετία και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Είναι κάτοχος πτυχίων Θεολογίας, Παιδαγωγικής και Κοινωνικών Επιστημών. Έχει δημοσιεύσει πολυάριθμα βιβλία για τη θρησκευτική και ηθική αγωγή, συμπεριλαμβανομένων τόσο ιστορικών όσο και εμπειρικών μελετών. Ορισμένα από τα βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε άλλες γλώσσες (δανικά, ολλανδικά, αγγλικά, ουγγρικά, ιαπωνικά, κορεατικά). Ένα από τα σημαντικότερα βιβλία του είναι μια μελέτη για την Παιδεία, η οποία φέρει και τον ομώνυμο τίτλο. Το 2017 του απονεμήθηκε ο τίτλος του επίτιμου διδάκτορα Θεολογίας από το Πανεπιστήμιο του Ελσίνκι.
Κατείχε σημαντικές θέσεις στην ακαδημαϊκή κοινότητα και την Προτεσταντική Εκκλησία της Γερμανίας (Evangelische Kirche Deutschlands). Διετέλεσε Πρόεδρος της Διεθνούς Ακαδημίας για την Πρακτική Θεολογία, Πρόεδρος της Επιστημονικής Εταιρείας Θεολογίας, Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ινστιτούτου Comenius και Πρόεδρος του Παιδαγωγικού Επιμελητηρίου της Προτεσταντικής Εκκλησίας της Γερμανίας (Evangelische Kirche Deutschlands). Είναι επιστημονικός συνεργάτης του Κέντρου Θεολογικής Έρευνας στο Princeton (ΗΠΑ). Ο Schweitzer έχει διατελέσει επισκέπτης διδάσκων στο πλαίσιο του προγράμματος Erasmus, δίνοντας διαλέξεις σε διάφορα πανεπιστήμια της Ευρώπης (Φινλανδία, Λετονία, Αυστρία), μεταξύ άλλων, αρκετές φορές στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.
Θεματικά, το έργο του επικεντρώνεται στην έρευνα της σύνδεσης θεολογικών και παιδαγωγικών ζητημάτων καθώς και στη Θρησκευτική Εκπαίδευση. Τα τελευταία χρόνια, έχει συμμετάσχει σημαντικά σε διεθνείς μελέτες σχετικά με το έργο της Ενοριακής Κατήχησης στην Ευρώπη. Επί του παρόντος, ηγείται μιας μεγάλης μελέτης για την ποιότητα και την ανάπτυξη της ποιότητας του Μαθήματος των Θρησκευτικών. Μαζί με συναδέλφους του στη Γερμανία, την Αυστρία και την Ελβετία, διεξάγει μια συγκριτική μελέτη σχετικά με τα μοντέλα διδασκαλίας του Μαθήματος των Θρησκευτικών.
ΕΙΣΗΓΗΣΗ
Τίτλος εισήγησης στα Γερμανικά:
Die Ankunft des Christentums in Europa und die Bildung.
Thesen zu einer epochalen Begegnung
Τίτλος εισήγησης στα Ελληνικά:
Η έλευση του Χριστιανισμού και το ζήτημα της Παιδείας.
Θέσεις επί τη βάσει μιας κοσμοϊστορικής συνάντησης
Στους Φιλίππους, σήμερα, είναι ιδιαίτερη αισθητή, όχι μόνο η ανάμνηση του γεγονότος ότι εδώ ξεκίνησε η μετάδοση του Χριστιανισμού σε ολόκληρη την Ευρώπη. Ταυτόχρονα, οι Φίλιπποι ως ιστορικός τόπος έχουν μία εξαιρετικά μεγάλη σημασία, όσον αφορά στην νοηματοδότηση της παιδείας και της παιδαγωγικής διαδικασίας. Στην παιδαγωγική επιστήμη, πολύ σπάνια γίνεται συζήτηση για τις χριστιανικές ρίζες της παιδείας. Βέβαια, ορισμένοι θεωρητικοί της Παιδαγωγικής επισημαίνουν ότι η θρησκεία αντιπροσωπεύει έναν εξάπαντος απαραίτητο τρόπο θεώρησης του κόσμου, ο οποίος, τουλάχιστον, συνδιαμορφώνει το περιεχόμενο της παιδείας. Παρά ταύτα, η θρησκεία κατανοείται μόνο με γενικούς ανθρωπολογικούς όρους και ελάχιστα μέσα στην ιστορική της συνάφεια. Για να κατανοήσει κανείς το περιεχόμενο του όρου «παιδεία», είναι σημαντικές όχι μόνο οι φιλοσοφικές παρακαταθήκες της ελληνορωμαϊκής αρχαιότητας· την ίδια στιγμή, είναι εξίσου καθοριστικές οι φιλοσοφικές ρίζες που προέρχονται από τον Ιουδαϊσμό και τον Χριστιανισμό. Η διαπίστωση αυτή αποτυπώνεται, τουλάχιστον συμβολικά, στη μορφή του βιβλικού Παύλου, του οποίου ο πρώτος τόπος δράσης στην Ευρώπη, σύμφωνα με τις Πράξεις των Αποστόλων, ήταν οι Φίλιπποι, ύστερα από την άφιξή του στη Νεάπολη (σημερινή Καβάλα). Στις επιστολές του, π.χ. στην προς Φιλιππησίους, ο Παύλος ανέπτυξε μια θεολογία και μία ανθρωπολογία που εμβάθυνε και εμπλούτισε την κατανόηση της παιδείας, κατά κάποιον τρόπο, όσον αφορά στην ανθρώπινη συνείδηση. Επιπλέον, οι παιδαγωγικοί σκοποί έκτοτε υπέστησαν μια θεμελιώδη μεταμόρφωση: Επί τη βάσει της Ενανθρώπησης του Θεού – που κορυφώνεται στον σταυρικό θάνατο –η παιδεία δεν μπορεί πλέον να προσεγγίζεται ως μία προσπάθεια βελτίωσης, η οποία οικοδομείται αποκλειστικά και μόνο στις ανθρώπινες δυνάμεις· απεναντίας, η παιδεία αποκτά ένα νέο προφίλ: Αν ο ίδιος ο Θεός εισέρχεται στο έσχατο σημείο του ανθρώπινου πόνου, τότε κάθε μορφωτική διαδικασία δεσμεύεται, επίσης, να αποτελεί συμβολή για την καλλιέργεια πνεύματος αλληλεγγύης προς όλους εκείνους που υποφέρουν.